Contrasten moeten er zijn. In de vorige post was de naaldhak gigantisch en in deze post is het figuurlijke schoentje te klein. Want dit is de post waar het schoentje wringt. Ik ken namelijk maar 1 film die zich volledig afspeelt op dit continent. Een deeltje van de film Watchmen van Zack Snyder (2009) speelt zich af op de Noordpool, maar is dus niet gekwalificeerd voor mijn lijst. Spijtig genoeg moet ik me dus toch in de mantel van clichés hullen. Voor dit koude continent kon ik dan ook niets anders kiezen dan The Thing. De originele versie uit 1982 met Kurt Russel wel te verstaan, remakes zijn niet bepaald mijn dada.

The Thing speelt zich volledig af op de Noordpool in een onderzoekcentrum. Veel wordt er echter niet getoond van het continent. Dit is natuurlijk begrijpelijk aangezien alles en overal bedekt is met sneeuw. Niet echt het decor voor een leuke road film met afwisselende landschappen. Wel het ideale decor voor een ijzige horror film die je een gevoel van claustrofobie geeft. Dit omdat ontsnappen of naar de stad gaan nu eenmaal niet mogelijk is op een eiland waar amper volk woont. En hulp is lang onderweg

De film vertelt het verhaal van een monster dat de boel een beetje komt verzuren op een onderzoekscentrum op de Noordpool. Het neemt de vorm aan van zijn slachtoffers dus je weet nooit wie de dader is. En als je het weet dan is het al te laat. De special effecten zijn gedateerd (misschien een rede voor de remake, who knows?). Denk aan de oude horrorfilms met duidelijke plastic toestanden, a la Bad Taste van Peter Jackson, of aan de eerste Total Recall met Arnold Schwarzenegger.

De beklijvende sfeer die de film achterlaat op het einde blijft hangen tot lang na de aftiteling. De film is leuk om een keer te bekijken maar een rewatch heb ik hem nog niet gegund.

Geen Crocodile Dundee of Mad Max Fury Road?

Neen. Australië brengt ons alweer bij een roadfilm, en toch is hij weer een beetje speciaal. Net zoals in elk ander continent probeer ik een niet te voor de hand liggende film te kiezen om de interesse van de lezer niet kwijt te spelen. The Adventures of Priscilla, Queen of the Dessert, is de gekozen film uit 1994 die trouwens een Oscar ontving voor beste kostuums. Hij vertelt het verhaal van twee travestieten en een transgender die van Sydney (aan de oostkust van Australië) naar Allice Springs (3000 km Noordwestelijk) trekken met een gigantische bus. Onderweg voeren ze allerlei shows op om hun reis te kunnen bekostigen. Uiteraard is deze trip niet zonder incidenten en komt het al eens tot een barfight, niet iedereen in Australië loopt hoog op met transgenders of travestieten. De film is het kijken meer dan waard, al is het wel even schrikken om Hugo Weaving (Agent Smith in The Matrix, Elrond in The Lord of the Rings of V in V for Vendetta) of Guy Pierce ( Memento, Iron man 3) verkleed te zien als drag queen. Het zijn beide Australische acteurs dus het is een thuis match voor de heren of moet ik dames zeggen. De transgender van het trio is een minder bekende Engelse acteur namelijk Terence Stamp. Hij speelt zijn rol erg overtuigend.

Door de weg die het trio aflegt leren we de natuur van Australië kennen. Die is net zoals in Road to Paloma (onze film van Noord-Amerika) erg somber, veel woestijn en weinig vegetatie. Er wonen in Australië 23 miljoen inwoners maar omdat het zo gigantisch is vertaalt zich dit in een bevolkingsdichtheid van 3 personen per km². Dit zien we ook in de film aan de grote onbewoonde vlaktes. Dit levert uiteraard erg mooie beelden op met als klap op de vuurpijl Guy Pierce die in full drag op het dak van de bus in een gigantische naaldhak een show opvoert. Hij is zelfs vriendelijk genoeg om de show twee keer op te voeren. They sure don’t make them like this anymore.

Iets liefdevoller nu. We gaan naar Azië, het grootste continent en het continent met de meeste inwoners. Ironisch genoeg is de film die ik aan dit continent link de film met de minste personages en het kleinste decor.

Spring, Summer, Fall, Winter and Spring is een film uit 2003 die zich afspeelt op een meertje in Zuid-Korea. Het is een verhaal waar niet veel dialoog in wordt gebruikt en waar de beelden vooral spreken. Het vertelt het verhaal van een oudere monnik die een jongere monnik traint in de leer van Boeddha. De film maakt gebruik van de 4 seizoenen om zowel het weer te beschrijven als ook de momenten in de jonge monnik zijn leven. Lente is zijn jeugd, zomer is zijn volwassenheid, de herfst beschrijft een terugval en winter het gevolg hiervan om uiteindelijk full circle te komen bij de catharsis met terug lente. De film spreekt me erg aan omdat het weergeeft dat een mens niet veel nodig heeft om gelukkig te zijn. Een simpel leven kan ook aangenaam zijn.

Een kenmerken van het continent dat we zien terugkomen in de film is het regenseizoen. Er is een stijger om met een bootje het drijvende huis te bereiken (waar het verhaal zich afspeelt). Deze is op een bepaald moment volledig overstroomd. Andere kenmerken zijn vooral de cultuur waarin eer en familie een hogere functie hebben dan het individu. Het boeddhisme, is naast het hindoeïsme de grote religie in Azië. Dit is ook te merken in de film aangezien de monnik zijn leven toewijdt aan zijn geloof en bidt voor de mensen in de stad. Er zitten allerlei boeddhistische referenties in de film zoals het dier dat elk seizoen aan bod komt, een hond(onschuld), een haan (verlangen), een kat (geluk) en een slang (woede).

Het is een film die je zeker eens gezien moet hebben. Misschien kan de trailer je al wat opwarmen?

Plata o plomo?

Na een tijdje te hebben vertoefd in het hoge Noorden zaken we af naar Zuid-Amerika. Voor dit continent had ik 3 ideeën. Ik kon niet goed kiezen tussen 2 films en een serie. Mijn Zuid Amerikaanse podium ziet er als volgt uit. Plaatsen 2 en 3 zijn de geweldige films, Y Tu Mama tambien (“Alweer een road film?” hoor ik je al zuchten) en Cidade de Deus, (City of God, een film over het leven van een braaf jongetje in de gettowijken van Brazilië). Maar geen gezever meer over films. We gaan naar onze kampioen voor dit stukje proza. Op de eerste plaats een serie die over Zuid-Amerika gaat. Wat anders kan het hier zijn dan Narco’s. De verfilming van (of een deeltje ervan, aangezien we nog maar aan 1 seizoen zitten) het leven van Pablo Escobar.

De enige personen die iedereen kent van Zuid-Amerika, zijn Hugo Chavez en Lionel Messi. Oh nee wacht er was nog een persoon uit Zuid-Amerika wiens naam in het collectieve geheugen zou moeten zitten.  Die van de film met Madonna en Antonio Banderas??? Hmm ik ben de naam toch vergeten, hopelijk beginne ze niet te huilen in Argentinië (whoops too soon?).

Na deze heuse zijsprong gaan we terug op pad. In Zuid-Amerika zijn er een hele hoop landen, Op de meeste plekken spreken ze Spaans behalve in Brazilië (bedankt Portugal). De natuur is er erg divers. Je hebt er jungles (zoals in de series Narco’s te zien is), bergen en helemaal in het Zuiden zelfs gledsjers, chledjers, gleiders, gletsjers,… grote brokken ijs die schuiven. Maar Zuid-Amerika en dan vooral Colombia staat bekend voor hun expertise in drugstrafiek en laat dat nu net iets zijn waar Pablo een meester in was. In de serie zien we hoe hij het schopt van handelaar tot drugs KingPin en zelfs bijna tot politicus. Het is hallucinant. Zoals vaak op het internet is hier ook de realiteit vreemder dan fictie. De serie heeft een topcast. Het maakt gebruik van archiefnieuwsbeelden en is zeker het bekijken waard, al is het maar voor de intro song. Hier te beluisteren. De man mag dan wel een gewelddadige crimineel zijn geweest, in de serie had hij wel charisma. Tevens was hij goed (tot aan zijn dood dan toch) in wat hij deed (giving credit where credit is due).

Na het eigen continent wat te hebben uitgediept trekken we richting het Westen naar Noord-Amerika. Hiervoor heb ik geen typische Hollywoodfilm gekozen (te cliché). Een roadfilm sprak me meer aan om iets over the US and A te bloggen. Ik koos voor de film Road to Paloma. Khal Drogo uit Game of Thrones is niet enkel en alleen de leadactor hij neemt ook de regie en het scriptschrijven op zijn rekening. Bij het horen van deze combo kan het een hit or miss zijn. Hits zijn bijvoorbeeld sommige Woody Allen of Charlie Chaplin films, of Rocky van Sylvester Stallone. Miss is dan weer The Room van Tommy Wisseau.

Back on topic.

Ik heb een grote liefde voor road films. Zo krijg je een mooi beeld van het landschap en het lijkt altijd een beetje of je op vakantie gaat. Deze film doet dit ook.

Als klein kind speelde ik altijd graag indiaantje, ik vermoed dat dit ergens is blijven hangen want tot op de dag van vandaag heb ik veel bewondering voor deze lui. Toeval wil dat deze film de beide aspecten weet te combineren, een road film met iemand die afstammeling is van Indianen.

Storytelling is in het verhaal naar de achtergrond geduwd. Dit typeert road films voor mij. Een simpel verhaal mooie beelden en als het kan een beetje ruw.

Zonder al te veel in Spoilerland te treden gaat het verhaal over Wolf een Native American die op de vlucht is voor de autoriteit nadat hij wraak heeft genomen voor de dood van zijn moeder. Tijdens zijn poging om te vluchten komt hij met zij motor langs allerlei situaties om geld te sprokkelen om weer wat verder te kunnen vluchten.

Als we deze film mogen geloven dan ziet het continent er vrij onbevolkt uit en is de natuur er erg ruw. De film speelt zich af in een deel waar er weinig groen te bespeuren is. De wegen zijn er breed en lang, recht en leeg. En bovenal is de natuur er nog puur.

Na Afrika trekken we –net als vocht in muren- naar omhoog. Naar Europa.

Hier zijn geen spannende uitstapjes met grote poezen. Geen olifanten of leeuwen. Enkel vosjes, reetjes en duiven komen hier de boel onrustig maken in het wild. Europa is het continent waar ik ben opgegroeid. Het heeft een rijke geschiedenis, gaande van de Grieken tot de Romeinen naar Napoleon om af te sluiten met 2 wereldoorlogen met als uitkomst een toch iets of wat herenigd Europa. Maar nu moeten we er nog een film aan linken. Ik dacht eerst te gaan voor Robin Hood met Kevin Costner, maar ik had geen zin in middeleeuwen. Daarna dacht ik nog aan Intouchable of The Pianist, maar ik had even min zin in drama of clichés.

Dus hubsakee, we zaken af naar de Balkan met de film Black Cat White Cat (1998). Deze Servische film heb ik al een stuk of 7 keer gezien en elke keer is het opnieuw plezant. De film vertelt het verhaal van een vader en zoon die het proberen te maken in een slaperig dorpje. Hierbij belanden ze in absurde situaties, met een mislukte uithuwelijking, een Roma muziekband in een ziekenhuis (die tevens zorgt voor een uitermate aangename soundtrack) tot en met een oude man die aan de zuurstoffles hangt in een oude

circuswagon, uiteraard met gouden tand en sigaar (we zitten in de Balkan wel te verstaan). De film geeft ons een glimp in het excentrieke leven van deze Oost-Europeanen. En het leven is niet te vergelijken met de maatschappij die wij hier kennen. Gouden tanden, geld lenen van criminelen, benzine overkopen van boten op weg naar Rusland. Of gewoon een loslopend varken dat een autowrak opeet, het komt allemaal voor in deze film. Het zijn stuk voor stuk allemaal leuke voorbeelden van elementen die we hier niet kennen. Toch spelen ze zich af op een plek hier niet zo heel ver vandaan. Op vlak van natuur is het er groen met een koel klimaat, geen palmbomen of koraalriffen. De bevolking is er met weinig tevreden en houdt vooral van groepsgebeuren. Servië staat niet op mijn bucketlist om ooit te bezoeken maar je kan er donder op zeggen dat ik de film nog eens ga bekijken.

Amusement verzekerd.

Hier alvast een proevertje.

Move along CGI

Wie Afrika zegt, denkt automatisch aan safari’s en wilde dieren. Zou het niet interessant zijn om een soort van real life Leeuwenkoning te maken, met echte leeuwen en mensen. Zo’n film moet toch aan slagen. Wel niets is minder waar, Disney heeft het geprobeerd. Er is een regel die zegt dat je best nooit met dieren of met kinderen werkt in films. Van deze regel trok men zich echter niets aan bij het maken van de film ROAR (1981). De film laat zien hoe een 100 tal leeuwen en 4 tijgers en een paar olifanten zich amuseren door het leven van Noël en zijn familie te verpesten. Hierbij maken de dieren niet enkel de boot, auto en het interieur van het huis kapot. Neen, er was ook nog nood aan een gezichtsreconstructie bij een actrice en heel veel naald en draad voor al de chirurgische ingrepen (meer dan 69). Dit klinkt allemaal vrij slecht.

“Maar de film is 11 jaar in de maak geweest, dus die kan toch niet zo slecht zijn storytellinggewijs” hoor ik je al denken. I beg you to differ. De film is een volledige ramp, en een draak om naar te kijken. De storyline is zo dun als een A4tje. De shots (af en toe adembenemend) zijn wat ondersteund door voice-overs. Deze voice-overs moeten steun bieden aan de chaos. De film is gemaakt met groot respect voor de wilde dieren (ze krijgen zelfs een plekje op de aftiteling) maar de 17 miljoen die gespendeerd is aan de film kon beter aan voeding of verzorging gespendeerd worden. De film is een jammere zaak maar een erg originele film die niet snel herhaald of vergeten zal worden.

Ik raad de film niet aan tenzij je een fetish hebt voor mensen die aangevallen en er wat bloedig bijlopen met echte angst in hun ogen. De film geeft het landschap goed weer, mooie heuvels, bomen, riviertjes, zelfs een huis op een meer en uiteraard een landingsbaan in een veldje.

De trailer vind je hieronder.

Hier zit ik dan achter mijn laptop, klaar voor het eerste artikeltje.

Er werd me gevraagd om 8 artikelen te schrijven en 1 long read over het onderwerp continent. Nu blijkt dat er ongeveer (hangt af van hoe men telt) 7 continenten zijn (we splitsen Amerika en Eurazië voor de gemakkelijkheid). Is dat even een meevaller!! In de volgende blogposts ga ik het hebben over de verschillende continenten aan de hand van verschillende films. Deze films komen uit verschillende genres en spelen zich af op het desbetreffende continent. Het kunnen rewatches zijn alsook first watches. Opgepast er zullen spoilers zijn.

Welcome to Blog.be Sites. This is your first post. Edit or delete it, then start blogging!